Fałszywa Wiara czy obsesja ?

Jeżeli ktoś dyskutuje z chrześcijanami dłuższy czas, wówczas chcąc czy nie, dojdzie się do punktu, gdzie dalsza dyskusja nie ma sensu.

Jesteśmy w kropce ! Zdarza się to wówczas, kiedy wierzący zaczyna plątać się w samoprzeczących się stwierdzeniach dotyczących jego wiary.
Powód tego jest jasny, „koncepcja Boga”. Jeżeli ktoś powołuje się na Boga,  to importuje związane z nim sprzeczności do swoich argumentów i zaczyna w końcu samemu się w tym gubić.
Chrześcijanie mają dwie linie obrony: „ad hoc” argumentacja oraz argumentacja, że „Wiary nie da sią pojąć logiką” (tzw.”Tajemnica Wiary”)

Czy napewno ? spróbujmy się temu przyjżeć z bliska:

Z punktu widzenia chrześcijan w jedynego Boga można jedynie wierzyć, ponieważ wszelkiego rodzaju próby udowodnienia jego egzystencji spaliły na panewce i pozostają w sferze domysłów. Rozum, nie jest w stanie tutaj nikomu pomóc. Doprowadziło to do absurdu chrześcijańskiego i zdegradowabnia rozumu i rozsądku do poziomu wątpliwej wiary. Dlaczego? –  ponieważ chrześcijańska wiara poprzez brak dowodów na istnienie Boga może istnieć tylko dzięki ślepej i bezkompromisowej wierze w to, że on istnieje.

To w ostateczności nie istotne czy on jest czy go nie ma, istotne jest, że ktoś za chrześcijanina myśli tworzy filozofię wiary i w jego imieniu ją szerzy.
Rozsądek ( zdegradowany i zdefiniowany do anarchi i walki z Bogiem),  jest w tym miejscu najmniej oczekiwany, tymczasem jest on w końcu świadomym wyborem faktów i dowodów  które przemawiają za lub przeciwko danej religi, twierdzeniu czy teorii.

Jest większość faktów przyjęta i udowodniona, można je przyjąć jako prawdę w przeciwnym wypadku trzeba je odżucić – o to cała filozofia.
Jako metodę wyboru drogi ku prawdzie, można tutaj użyć pojęcia formalnej, dialektycznej, transzendentalnej lub tzw parakonsystencjalnej Logiki. Jednakże również przy wyborze metody trzeba wyważyć, która jest akurat najbardziej adekwatna do danej sytuacji a która nie.

Jeżeli zebralibyśmy wszystkie tezy i wypowiedzi teologiczne na temat religi, okazało by się, że ich zasób jest omalże bezgraniczny i kolosalny. A więc świadczy to o tym, że też prawdopodobieństwo prawdziwości religi jest bezgraniczne, czyli jednym słowem  praktycznie „zerowe”.
Z tego właśnie powodu trzeba sięgnąć po rozsądek a teologie religijne świadomie rozważyć, dzięki czemu, mamy możność merytorycznego wytłumaczenia zagadnienia Wiary i Boga.
Religia czy Wiara, sama siebie nie jest w stanie wytłumaczyć.

Proponuję w tym miejscu zastanowić się i rozważyć istnienie lub nieistnienie monoteistycznego (chrześcijańskiego w tym miejscu) Boga. Za tym czy Bóg istnieje przemawia wiele, tymczasem za tym, że jest on wszechmogący, wszechwiedzący i miłosierny… nic !  Oprócz pustych frazesów bez pokrycia, bajeczek i wmawiania przyjętych dogmatów chrześcijańscy kapłani niczego innego nie są w stanie swoim wiernym zaprezentować. Zastanawianie się nad złem tego świata sprawia im więcej problemu aniżeli rozwiązanie skomplikowanego zadania matermatycznego.
Przyglądając się temu co się wokół nas dzieje, moglibyśmy śmiało stwierdzić, że wszelkie zło tego świata przemawia za nie istnieniem, niebytem miłosiernego Boga, tym bardziej, jeżeli jednocześnie ma on być wszechmogący, wszechwiedzący czy wszechwidzący.

Bóg który jest wszystkowidzący i miłosierny, Ojciec wszelkiego życia jest w obliczu cierpienia świata, otaczającego go zła obojętny? to jest po prostu irracjonalne, w dodatku wierzyć w coś co przeczy sobie samemu jest jednym słowem niemożliwe i małoprawdopodobne.
A więc na zdrowy rozsądek istnieją w tej kwesti podstawy do stwierdzenia, że monoteistyczny Bóg taki jakim go widzą chrześcijanie po prostu nie istnieje.
Skoro więc przyjmujemy, że chrześcijański Bóg nie istnieje, to co nam innego pozostaje ? jaką mamy alternatywę ? Ateizm ?
(Na ten temat bardzo obszernie pisał G.Streminger w swojej książce „Miłosierdzie Boże – zło tego świata„…)

Jeżeli więc jak stwierdziliśmy chrześcijański Bóg w tej formie jaką nam wpaja chrześcijaństwo nie istnieje, to również chrześcijaństwo w swoich założeniach nie powinno istnieć, jest fałszerstwem. Przy tym, opisywane w piśmie świętym „dowody” są  bezzasadne i nieprzekonujące. Wiemy dzisiaj, że opisane w piśmie świętym powstanie świata jest jedynie Mitem i bajką, również stworzenie człowieka w takiej formie jak ją opisuje biblia jest nonsensem.

Dzisiaj każde dziecko kończące kilka lat szkoły podstawowej wie, że człowiek w przeciągu ok. czterech milionów lat trwającej ewolucji wykształcił się z gatunku zwierzęcego który przetrwał czas zmian i zjawisk końcowego okresu kredy. Z drugiej strony, odpada również biblijne pojęcie grzechu, szczególnie pierworodnego, uzasadniającego „konieczność” tzw. chrztu by dostąpić zbawienia. Dlaczego ? chociażby dlatego, że cierpienia na ziemi istniały już zanim wogóle powstał gatunek Homo Sapiens. Oznacza to, że na wymyślonych historiach i bajkach nie można budować wiary ani uzasadnić sens jej bytu. Przyglądając się staremu testamentowi na fundamentach którego powstały współczesne religie monoteistyczne, w tym chrześcijańska, pomimo tego, że niektóre spisane fakty miały miejsce i są historycznie udekumentowane, można powiedzieć, że w większej części  są to opowieści, bajki i legendy spisywane na długo przed powstaniem religi monoteistycznych dla tych, którzy nie byli w stanie racjonalnie i z pewną dozą krytycyzmu zrozumieć to co się im wpaja.

Miłosierdzie Boga jest szczególnie podkreślane w nowym testamencie. Skoro jednakże na podstawie starego testamentu stwirdzamy, że Bóg w tej formie na którego powołuje się „Jezus” nie istnieje, to jest również całe świadectwo „Chrystusa” w odniesieniu do Boga fałszywe. Zauważyli ten problem dość wcześnie i chrześcijańscy teologowie tworząc „nowy testament”.

Nowy testament miał uzupełnić luki starego i legitymować byt religi chrześcijańskiej w jej nowym środowisku (Rzymskie Imperium).  Tymczasem, wielokrotnie przez teologów Watykanu reformowany i udoskonalany NT  bazuje na nie dających się udowodnić stwierdzeniach, częściowo nawet  zaprzeczających same sobie jeszcze bardziej aniżeli w ST. Historyjkom, których jak wiemy nie można nawet na podstawie samej wiary udowodnić a co dopiero racjonalnym podejściem do zagadnienia.

Pozostają nam tzw. objawienia osobiste, „spotkania z Bogiem”, których świadkami są nieliczni wierzący.
Przypuśćmy na moment, że my sami dostąpiliśmy objawienia:
„Miłosierne poteżne stworzenie objawia się nam i przekonuje, że ma wiedzę o przyszłości„.

Czy możemy z tego doświadczenia wywnioskować słuszność tezy monoteistycznej religi o objawieniu ?
Najwidoczniej nie, ponieważ w tym wypadku musielibyśmy mieć pewność, że to „stworzenie” jest jedynym ze swego gatunku!
Jednakże aby mieć taką pewność, musielibyśmy poznać cały wszechświat i sferę poza naszą dymensją, co jest tak  praktycznie jak i logicznie niemożliwe i żaden człowiek racjonalnie myślący temu chyba nie zaprzeczy. Zresztą, nawet przy powierzchownej, ogólnej wiedzy nigdy nie bylibyśmy w stanie stwierdzić co mamy przed sobą, czy to stworzenie jest miłosierne, wszechwiedzące i wszechmocne.

Abstrachując od tego czy takie objawienia są możliwe czy nie, we wszystkich opisach można zauważyć, że „objawienia boskie” u ludzi w zależności od ich standartu życiowego, miejsca i poglądów czasami radykalnie się różnią. Nie możemy więc stwierdzić, że wszystkim tym osobom objawiło się jedno i to samo stworzenie, przeciwnie, wszystkie te doświadczenia udawadniają (jeżeli potraktujemy je jako fakty), że mamy do czynienia z Politeizmem. Ironicznie podchodząc do tematu możemy powiedzieć, że ; ” byle jaki bóg nie wiedząc skąd może przylecieć i obwieścić, że jest jedynym wszechwidzącym i miłosiernym bogiem”.

Bez absolutnego poznania wszechświata i jego zjawisk jest takie stwierdzenie bezpodstawne i powinno być po rozważeniu powyższych aspektów przez każdego logicznie myślącego człowieka po prostu odrzucone, podobnie, jak te hipotetyczne objawienia.
Na dodatek, ze zdziwieniem daje się zauważyć, że wszystkie (jak wspomniałem) związane są ściśle z regionalnym kultowym i kulturowym wizerunkiem religijnym w zależnożci od  specyfiki tej religi.
Byłoby inaczej, musiałby Bóg, „Jezus” czy jego matka Miriam objawiać się również Hindusom, Buddystom czy innym… również to świadczy przeciwko monotestycznej religi i filozofi.

Aby wybrnąć z tego chrześcijańscy teolodzy próbują wmówić swoim wiernym, że moce diabelskie, demony, mogą jako fałszywi prorocy, lub nawet jako Bóg się objawiać by ludzi zmylić i zachwiać w ich wierze (tzw. Mamony). Jeżeli mielibyśmy unać to za racjonalne wytłumaczenie, to cały ten sens objawień Bożych traci grunt pod nogami tych, którzy wierzą w konkretnego jedynego Boga. A więc samemu nie można już być pewnym, że ten objawiający się im Bóg jest jedynym prawdziwym Bogiem, ponieważ wszyscy inni świadkowie objawienia twierdzą to samo o swoim objawieniu.

W Hinduizmie, Pogaństwie i innych Polyteistycznych wierzeniach Bogowie objawiają się w wielu naturalnych aspektach, jest to bardziej racjonalne wytłumaczenie zważywszy wielobóstwowe objawienia na całym świecie aniżeli wiara, że jeden i ten sam Bóg objawia się w różnych zakątkach świata pod różnymi postaciami i w różnych aspektach, jednocześnie żądając by wierzono w niego jako jedynego Boga. W tej sytuacji Bóg sam sobie zaprzecza a nie można w żadnym przypadku wierzyć w sprzeczności!

Podsumowując powyższe, ale też biorąc pod uwagę inne sprzeczne z logiką nauki chrześcijańskie, można jedno stwierdzić: Chrześcijaństwo jest fałszywą religią !

Aby temu stwierdzeniu zaprzeczyć, należałoby  przedstawić ogólnie akceptowane i  sensowne rozwiązanie dla tzw. „Theodiz” problemu (Bóg dopuszcza zło i cierpienie).

Bez tego rozwiązania, jest dużo rozsadniej chrześcijańską religię jako paranoiczną wizję odrzucić z wszelkiego rodzaju następującymi konsenkwencjami. Zresztą, dotyczy to tak samo Islamu który podobnie jak chrześcijaństwo z tych samych powodów należy uznać za fałszywą religię.
Co więc pozostaje nam z teologi?
Otóż, jedynie psychologiczne podstawy służą do wyjaśnienia zagadnienia Wiary i religi, a teologia w tej sytuacji zostaje zdegradowana do Biologicznego, Zoologicznego, Soziologicznego i Psychologicznego pojęcia.